Deze houten figuren belichamen een verhaal, een actie; in hun onbeweeglijkheid nodigen ze uit tot gedachten en reflecties vanuit de zaal. De figuren zijn vervreemd van degenen die zich door de ruimte bewegen, maar van zodra iedereen tot rust komt, zittend en kijkend naar de beelden die zich voor hen uitstrekken op het scherm, versmelten de ‘Witnesses’ en de toeschouwers. Ze worden één geheel, een ‘toeschouwerslichaam’.

In haar film ‘Mall of Europe’ reflecteert Emma van der Put over de ‘Heizel’, de plek waar Expo ’58 werd gehouden. Deze wereldtentoonstelling was een schoolvoorbeeld van het modernistisch vooruitgangsdenken en projecteerde een hoopvol beeld van een toekomst waarin de opkomst van een consumptiemaatschappij de levenskwaliteit voor iedereen zou verhogen. ‘Mall of Europe’ plaatst deze idealen naast de huidige plannen voor de modernisering van het gebied. 

Hoe hebben wereldmerken als NIKE een cultstatus bereikt? 'Nike Religion' maakt deel uit van een reeks video’s onder de naam 'New Global Performances'. Via een aantal korte studio performances wordt de kijker geïnspireerd en geïnformeerd door het overbrengen van positieve energieën via film. Op deze manier kan de kijker zijn perceptie veranderen over moeilijke sociaal-politieke kwesties.

In dezelfde reeks (‘New Global Performances’) verscheen de korte video ‘To Africanize is to civilize’. Deze performance deconstrueert het Westerse idee van wat het betekent om een beschaafd mens te zijn.

De Britse neuroloog Raymond Tallis betoogt dat het bewustzijn niet een interne constructie is, maar eerder een relationele constructie.  Hij stelt de vraag of Descartes' principe "Ik denk, dus ik ben" niet beter zou kunnen luiden: wij dialogeren, dus wij zijn? Een opvatting die wordt onderstreept door de waarneming dat veel gewaarwordingen alleen door anderen kunnen worden uitgelokt. Via de intrigerende notie dat mensen fysiek niet in staat zijn om zichzelf te kietelen, verkent Tallis de filosofische notie dat we alleen onszelf worden via de dialoog met anderen. 

‘Sixteen Candles’ is de voortzetting van een reeks sociaal-politieke video's van Grace Ndiritu die gebruik maken van titels van films uit de jaren '80. De video ‘Sixteen Candles’ is gemaakt als reactie op de aanslagen van 13 november 2015 in Parijs. Een video die dient om te rouwen om het verlies en tegelijk het leven te vieren van al wie om kwam. Tegelijkertijd is de film ook voor iedereen, over heel de wereld, die dagelijks lijden onder hetzelfde nodeloze geweld.